Mijn vijftigste verjaardag, een paar weken geleden, was een bijzondere dag. Maar die van vandaag overtreft ‘m. Vandaag is mijn dochter van achttien uitgevlogen. Ze is vertrokken naar Milaan om daar vijf maanden aan de slag te gaan als au pair. En natuurlijk is dat slikken. Anders gezegd: een typisch dat-is-sterk-spul moment.

Geen sokken meer buiten de wasbak. Even geen geschuifel door de keuken. Een brak hoofd op zaterdagochtend. Geen maatje voor een potje Rummikub. Een big hug bij thuiskomst. Even zwaaien bij het de bocht om gaan met de scooter. Nu moet ik zelf de houdbaarheidsdatum op producten in de koelkast in de gaten houden. De vanzelfsprekendheid van geluiden en geur verdwijnen tijdelijk uit huis. De mascara weg uit de badkamer. De tandenborstel blijft onaangeroerd. De slaapkamer intact. Het is nogal anders.

Maar wat maakt ze een enorme stap. Ik bewonder haar moed en zelfkennis. Ze weet zo verdomd goed dat ze zichzelf beter kan leren kennen door even weg te gaan van het vanzelfsprekende en het vertrouwde. Want dat is wat uitvliegen doet. Ze leert nieuwe mensen en gewoonten kennen. Straks weet ze de beste pasta te maken en spreekt ze Italiaans. Haar eerste hartverwarmende berichtje is al binnen. En we weten allemaal: Milaan is om de hoek en tegelijk een wereld van verschil. Anouk, zet ‘m op! Want dat is wat we allemaal willen. Ontdek, voel, ervaar, stel vragen en ga op zoek naar antwoorden. Ik ben apetrots op mijn meisje.