Zestien jaar en twee maanden oud is ze geworden onze Jack Russel. Op maandagavond 3 mei hebben wij ons gevoelige, nieuwsgierige en onbevreesde hondje laten inslapen. Het heeft lang geduurd om dit te melden. Dit is het stukje dat ik – Joël – in die week geschreven heb en graag deel met de fans van Sam. 

“Sam was deel van het gezin. En dat moest iedereen weten. Zij hield de boel graag bij elkaar. Was op z’n gezelligst als iedereen er was. Op verjaardagen, visites, met Kerst. Sam wist bij oma exact voor welk kastje zij moest gaan staan om koekjes te krijgen. Zij had duidelijk haar voorkeuren voor mensen én soortgenoten. Sam keek zelden om naar andere honden. Voor de wat grotere exemplaren was ze om de drommel niet bang. Het balletje in het water moest en zou van haar zijn. Ze heeft in haar leven een aantal vriendjes gehad. Max, een oudere scheepshond, was haar boezemvriend. Hij nam haar in bescherming. Het noemen van zijn naam was genoeg om Sam bij de voordeur en naar buiten te krijgen. Rond haar tachtigste – naar mensenleeftijd gemeten – kwam ze Ztoty tegen in de Goudse binnenstad. Sam maakte vreugdedansjes. Wij keken onze ogen uit. Sam’s grootste liefde was Mirjam, mijn vrouw. Die twee waren vanaf dag één onafscheidelijk. Sam ging mee naar kantoor. Lag onder het bureau van Mirjam of koos een plekje in de zon. Zij maakte deel uit van Mirjam’s bedrijf en had een prominent plekje op de website. Zelfs dat verhaal werd door trouwe klanten begrepen en nieuw personeel had het er maar mee te doen. De tweeeenheid, Sam en baasje, was een vanzelfsprekenheid. En mijn positie? Ik heb gekscherend wel eens gezegd dat ik werd gedoogd. Dat is niet waar, maar ik heb nooit een ander woord kunnen vinden voor de bijzondere band van Sam met Mirjam. Sam’s liefde was onvoorwaardelijk en ging uiteindelijk zo ver dat onze Jack geen moment meer zonder haar kon. Sam heeft in de laatste maanden van haar mooie leven een paar paniekaanvallen gehad. Dan was ze totaal de kluts kwijt en moesten wij in actie komen met medicatie. Toen ze niet graag meer naar buiten wilde en ’s nachts begon te blaffen, hebben we flink ingeleverd op onze nachtrust. Hoever moet je gaan? Als gevolg van de coronacrisis heeft ze ruim anderhalf jaar dicht bij ons geleefd, dus hebben we doorgezet en vaak ook de dierenarts geraadpleegd. Ze is uiteindelijk met zijn hulp ingeslapen, thuis in haar mandje. Op vertrouwd terrein.

Dat plekje in huis wordt gekoesterd. Er staan bloemen. We missen het getippel van haar pootjes op de houten vloer. Haar stunts bovenaan de trap loerend: waar is Mirjam? Haar oogjes die bij voortduring op ons waren gericht, maar die steeds minder konden zien. De blijheid bij het zien van de hele familie, exclusief andere hondjes. De blafjes in haar slaap, steeds vaker naarmate ze ouder werd. Haar vaste rondjes aan de Kippenkade. Haar snuffelen in het groen en achterpootjes die met de maand minder kracht hadden. Lieve, lieve Sam. Het is goed geweest. Wat was je mooi en intelligent en wat heb je ons veel gegeven. Je bent voor altijd onze kleine grote vriend.”

Mijn broer, Charles Batenburg heeft deze foto van Sam gemaakt.