Als je écht wat te vieren hebt moet je met je zoon naar een onbekende bestemming. En daar dan maandenlang niets over zeggen, want het is voor hem een verrassing. Zo gingen Kevin (26) en ik begin vorige maand negen dagen op reis, naar IJsland.

Kevin heeft nu een jaar zijn master Biomedisch in the pocket en daar zijn we trots op. Dat type wetenschappers heeft graag z’n zaakjes op orde. Alles moet tot in de puntjes geregeld zijn. Zo, dat viel ‘m dus even lastig bij deze surprisetour. Pap, loop ik medische risico’s? Moeten er visa worden geregeld? Hoe warm of koud is het daar? Pas bij de incheckbalie viel het kwartje. IJsland. Met een paar teenslippers, een zwembroek en 12 T-shirts richt je daar weinig uit. Dus had ik extra thermokleding, sokken en bergschoenen voor hem bij me. Op IJsland hebben we wollen handschoenen aangeschaft. In Nederland was het op dat moment 24 graden…

Mario Cart

Waarom IJsland en geen Gambia, Peru of Swahili-West? Op IJsland is de aarde overweldigend. Je voelt letterlijk onder je voeten dat die leeft. Die kracht is overweldigend en geeft tegelijk veel energie. Dat wat je waarneemt roept vragen op. Over het landschap, het gesteente, het noorderlicht. Het schuiven van aardlagen, continenten en vulkanische activiteit.

Kevin is een dankbare waarnemer. Hij bestudeert beroepsmatig de kleinste elementaire deeltjes, nu was het tijd om grotere werk te bekijken. Onder groot werk versta ik ook onze huurauto. Een Dodge RAM 1500. Een monster van een four weel drive. Reactie Kevin: ‘Kolere pap, da’s kicken’.

Op het dak zit een uitklapbare tent, want zo zouden we de wildernis ingaan. Weg van het asfalt, direct de IJslandse hooglanden in. Van zuid naar noord en via een andere route weer terug. En wat ben ik blij dat Kevin niet alleen zijn rijbewijs heeft, maar als kind ook verdomd goed Mario Cart speelde.

Hij heeft onze Dodge begrepen en onder zijn handen waren de hooglanden appeltje-eitje. Nou is dat laatste niet helemaal waar. Soms waren de wegen zo beroerd, dan reden we uren achtereen stapvoets. Het zicht was af en toe verschrikkelijk. In de hooglanden heb je veelal geen bereik met de bewoonde wereld. We hebben tientallen rivieren overgestoken. Daar zaten echt een paar listige tussen.

Toen wij net een riskante oversteek hadden gemaakt probeerde een Frans stel dezelfde route met hun aanzienlijk kleinere foor weel drive. Dat liep slecht af. Hun auto is total loss en ze draaien op voor de kosten, die zijn namelijk niet gedekt bij het oversteken van rivieren. Tot zover de sensationele berichtgeving over IJsland. Gaaf was dat we immense watervallen en kratermeren hebben gezien. We hebben samen met IJslanders liggen dobberen in de beste en meest afgelegen hot tubs. Daar leer je de IJslanders pas echt goed kennen. Wat hebben die lui een humor! 

In Husavik hebben we twee vrolijke walvissen gespot. In het rhyoliet gebergte van Landmannalaugar genoten we van het brede spectrum aan kleuren. We zagen het noorderlicht en zijn in gebieden geweest die maar enkele maanden per jaar bereikbaar zijn. Wie meer wil weten weet ons te vinden. Deze herinnering is er voor ons eentje om in te lijsten. En wat deed Kevin die oversteek behendig en gecontroleerd. Kijk maar naar dit filmpje…