In weerwil van wat ik hoop, worden we ook dit WK geen wereldkampioen. Sta mij toe daar een paar regels over te schrijven, want ik word gek van al dat lyrisch commentaar op Oranje in de bladen. Het belabberde spel tegen Chili en Costa Rica geeft weinig hoop op een goed eindresultaat.

Oké, we zijn het over het volgende eens: Louis van Gaal verrast als tactisch grootmeester en dat verdient respect. Krul, Cillessen en Kuyt zijn onverwachte helden en Robben is nu al de man van dit toernooi. Maar, laten we eerlijk zijn. Een wedstrijd beslissen in de 92ste minuut, imponeert dat? En uiteindelijk winnen van een ploeg die 120 minuten het spel dicteert, is dat overtuigend? Er waren legio kansen om te scoren. Ik heb ze geteld en het waren er acht. En één doelpunt was genoeg. Laten we eerlijk zijn. Tegen Costa Rica liepen we erbij als een ‘stelletje verkeersregelaars’. Die kwalificatie komt van mijn goede vriend Wouter K. en die heeft niet eens zo heel veel verstand van voetbal. Als een zege zoveel inspanning kost, dan verdien je het niet om dit WK te winnen. Als je wint, dan heb je vrienden. En dat is wat Van Gaal nu overkomt. Wat onze ploeg op cruciale momenten mist is de genialiteit van Van Persie en de precisie van Sneijder. Daar was sporadisch wat van te zien. Ik hoop dat het op tijd terugkomt.