Dit verhaal heeft een happy end, maar begint bij de spoedeisende hulp van het ziekenhuis aan de rand van Rotterdam. Daar breng ik samen met mijn moeder een deel van de nacht door.

De dame, ook geen 62 meer, moet er plotsklaps en per ambulance naartoe. Ze werd onwel en mogelijk is er iets met haar hart. Op weg naar het ziekenhuis spookt er van alles door mijn hoofd, maar ik ga het hier vrolijk houden. Er wordt bloed geprikt, foto’s worden genomen en het wachten duurt lang. Ze moet nader worden onderzocht op de afdeling cardiologie. Ik mag naar huis.

Voordat ik ga vraagt de dokter aan mijn moeder of zij wil worden gereanimeerd. ‘Je weet immers maar nooit. Die vraag hoort bij ons medisch protocol’. Mijn moeder peinst, kijkt mij aan en zegt: ‘Tja, als dat nog zin heeft’. Ik vraag mijn moeder vriendelijk de vraag van de dokter te herhalen, want ze heeft haar gehoorapparaat niet in. ‘Nou, of ik bereid ben om te doneren. Organen en zo’. Het is maar goed dat we dit deel van het protocol nog even hebben gecheckt. Orgaandonatie of reanimatie zijn op dit moment nogal een wereld van verschil.

Gelukkig is mijn moeder sinds vanmorgen weer thuis. En dat het niet al te ernstig is, is te zien aan de uitslagen op de monitor.