Een kwart van de Ieren heeft een familielid dat geëmigreerd is, lees ik in de Irish Daily Mail op 10 mei. Volgens cijfers van de National Youth Council zijn sinds 2009 maar liefst 300.000 Ieren vertrokken naar landen als Australië, Canada, Amerika en Nieuw-Zeeland. Bijna 9 procent van de bevolking abroad, dat hakt erin. Het land heeft te weinig jobs; de jonge bevolking is relatief hoog opgeleid en elders kan carrière worden gemaakt.

Natuurlijk is emigratie heart-breaking. Alleen al in mijn dorp gaat het om tientallen jongeren. Media maken van de uittocht ten onrechte nogal een drama. De Irish Daily Mail kopte afgelopen week over 5 kolommen ‘Generation Exodus’. De emigratiegolf werd vergeleken met de massale volksverhuizing tussen 1845 en 1850. Die vergelijking is ongepast en vooral onsmakelijk. Destijds was voedselschaarste de aanleiding. De aardappeloogst was mislukt en de Britten staken geen poot uit om de Ieren te redden. Miljoenen vluchtten naar Noord-Amerika, Australië, Nieuw-Zeeland of Groot-Brittannië. Het drama van toen heeft niets te maken met de situatie van nu. Door de wereldwijde crisis is de Celtic Tiger tandeloos, dat is het verhaal. En Ierland wordt in een aantal opzichten zwaarder getroffen dan de rest van Europa.

Desmond Henry is meubelverkoper in Fintona. Zijn dochters zitten in Australië. Natuurlijk doet dat pijn. Maar hij en zijn vrouw hebben Kerst gevierd in Sydney en ze gaan eind dit jaar weer. ‘Now we know how a summer can be’, zegt Desmond vrolijk. De Henry’s hebben een paar keer per week contact via Skype. ‘‘They have lots of oppertunity to meet fellow Irish over there. And ofcourse, they have enough Guinness, black-pudding and pork sausages’.