Opschudding in een mannenbolwerk. Nanka van der Meer woont in het Brabantse dorp Woudrichem en is dol op vissen. Vrije hengel en vliegvissen zijn haar specialiteit, maar in de Karper-competitie zou ze ook geen slecht figuur slaan. Bij lokale visclub De Hoop vist ze achter het net. Die hengelsportvereniging weigert haar lidmaatschap.

 Natuurlijk is dat zuur. Voor de snoekbaars of brasem maakt het geen donder uit door wie ze gevangen wordt. Het probleem zijn de sportvissers. Dat zijn mannen die zich aan de oever van een sloot urenlang laven aan eindeloze leegte. Zielige mannen dus. Een hengel, lijntje, loodje en een haakje, hoeveel monotonie wil je hebben? Er gaan waarschijnlijk niet al te veel briljante, originele ideeën om in die hoofden tijdens het turen naar een dobber.

Een gedachte over een nieuw lingeriesetje voor-het-vrouwtje acht ik uitgesloten. Sportvissers zijn volstrekt aseksueel en hun handen stinken. Aan de kant wordt vooral gemijmerd over vangsten van vroeger. De stand in de competitie en de resterende vakantiedagen. Veel meer zal het toch niet zijn? Ik vind het sowieso dubieus wat Nanka er te zoeken heeft. Vissen is een domme sport. Dat bewijs wordt geleverd met de uitspraak van voorzitter van de visclub: ‘Vrouwen komen er bij ons niet in. Dat staat al meer dan 100 jaar in onze statuten’. Dat document is in Woudrichem heilig en ouder dan het vrouwenkiesrecht uit 1919. Rust en traditie moeten niet worden verstoord door een vrouw met haar hengel.