Mormonen zijn de aardigste mensen ter wereld. Zolang ze mij niet lastig vallen met hun profeet Joseph Smith en de wederkomst van Christus in Amerika. En daar ging het gelukkig niet over toen ik er twee tegen kwam bij Kruidvat.

Ik zocht pleisters en twee Mormoonse zusters van een jaar of negentien waren op zoek naar een goedkope bril. Niet één op sterkte, maar een bril om te voorkomen dat ze op de fiets een vlieg in hun oog krijgen. Natuurlijk, Mormonen zijn ook maar mens en deze vloeken niet. En om Nederland te bekeren leggen ze lopend of fietsend vele kilometers af.

De dames vroegen mij in traag maar foutloos Nederlands welke bril de beste aankoop zou zijn. Ik heb ze die van 4,95 geadviseerd met leessterkte 1. Een leesbril weliswaar, maar dan zie je insecten tenminste op je afkomen. Gaat dit blog verder nog ergens naar toen? Ja, naar 1999. Ik was voor een radiodocumentaire in Utah, het onberispelijke hoofdkwartier van de Mormonen in Amerika. Na maandenlange correspondentie met Sidney Price – ook al zo vriendelijk – was ik welkom op hun doorgaans voor de buitenwereld hermetisch afgesloten zendingsschool. Daar worden jonge mensen gedrild in de leer van de kerk en ze worden klaargestoomd om het Mormoonse geloof te prediken. Van elke jonge gelovigen wordt verwacht dat zij anderhalf tot twee jaar van hun leven geven om het evangelie te verkondigen. In Utah volgde ik een groepje dat werd klaargestoomd voor Nederland. Nederlandse Mormonen werden opgeleid voor Rusland en Zuid-Amerika. Op de campus waren maar liefst 9000 aspirant zendelingen die in amper 6 weken een andere taal leren spreken en les krijgen over het land waar ze naartoe worden gezonden.

Tussen de opnamen door heb ik het Momon Tabarnacle Choir hemels horen zingen en ik was een weeklang met stomheid geslagen door de nijver en discipline die Mormonen zichzelf al dan niet vrijwillig opleggen. Eén van de jongens zag de zending he-le-maal niet zitten, maar deed eraan mee omdat hij daarmee zijn kansen bij Mormoonse meisje vergrootte. Gezien het uiterlijk van die knul niet zo’n onverstandige keus. Het Nederlandse klasje heb ik vanwege de documentaire enkele maanden later in Rotterdam  opgezocht. Voor de reportage zouden we nog even langs de deuren gaan evangeliseren in Kralingen. Wat zij niet wisten, is dat ik mijn moeder had geïnstrueerd om de jonge zendelingen niet al te hartelijk te bejegenen. Mijn moeder zat iets al te goed in haar rol en deed ronduit onbeschoft. Ik schaamde me rot, maar het leverde uiteindelijk prachtig materiaal op. Want wat bleven die zendelingen correct en beleefd. Net als die twee bij Kruidvat op zoek naar een bril om frontale botsingen met insecten te voorkomen. Wee de gebeente als één mug die aardige meisjes lastig valt.