Zodra ze haar diploma heeft kan ik haar loslaten. Sinds vorige week heeft dochter Anouk dat prachtige havo-papiertje en ik heb haar net met 5 vriendinnen op de bus gezet naar Kroatië. Nu dat blonde, energieke spook 1600 kilometer van huis funkantie viert denk ik na over die loslaat-onzin die ik al een tijdje verkondig. Een aangelijnde hond laat je los op plaatsen waar dat is toegestaan. De parkiet mag los zolang ‘ie de boel niet onderschijt. Je kinderen loslaten is  godsonmogelijk. Maar verzin maar eens een alternatief voor dat woord. Wie het weet mag het schrijven.  Afstaan, losmaken of vrijgeven het klinkt allemaal voor geen meter.

Zonder alternatief ga ik verder. Dochter even foetsie en zoon Kevin (21) woont en studeert in Amsterdam. De diploma-uitreiking markeert een loslaat-moment maar zo waren er wel meer:

• De avond voordat Kevin voor het eerst naar de Grote School ging keken zijn moeder en ik door het raam de klas in. De tafeltjes en stoeltjes, het schoolbord, ik heb ze nog op mijn netvlies. Dus daar moet ‘ie de hele dag stilzitten? Uit dat lokaal komt hij (pas) om drie uur thuis met verhalen over vriendjes, ruzie, lezen, sommen en leuke of stomme meesters en juffen.
• Een paar jaar later bij het zebrapad. Vlak voor het oversteken steek ik mijn hand naar hem uit. Een automatisme. Zegt meneer droogjes: ‘Pap, dat lukt nu zelf we hoor. Ik ben nu 12.’
• Een dagje naar Zeeland met Anouk. Ze is 14 en vader en dochter hebben in de auto een openhartig gesprek over seksualiteit. Ik doe een poging om mijn opvattingen met haar te delen. ‘Oh, daar denk ik heel anders over. En je bedoelt dus beffen, pijpen en neuken? Pap, je zegt de dingen zo onduidelijk’.
• Kevin die mij na het Zie ginds komt de stoomboot samenzweerderig in mijn oor fluistert: ‘ik geloof niet meer maar zal echt nog niks tegen Anouk zeggen.’
• Op de vraag, hoe laat ben je ongeveer thuis, antwoordt mijn zoon op de avond van zijn 18^e verjaardag: ‘Geen idee, ik denk dat ik nu oud genoeg ben om dat zelf te beslissen’. Op de sleutelhanger van mijn dochter staat: ik ben 16en dit zijn mijn sleutels. Dus ik bepaal nu zelf hoe laat ik thuis kom. Dat is tot haar 18e gelukt.
• Of drie jaar geleden een intieme brief van Anouk. De strekking luidde kort en goed: ‘Pap, ik weet niet hoe jij over relaties denkt, maar maak je er momenteel niet een zooitje van? Die boodschap heeft destijds geholpen om orde op zaken te stellen.
• En dan die inmiddels eindeloze reeks momenten waarop je vriendelijk vraagt: doe jij het licht uit? Laat je nog wat bier in de koelkast? Maak me niet wakker als ik slaap! Wil je als je gedronken hebt, vooral je eigen slaapkamer induiken en mag ik mijn truien en shirts weer terug? Thanks.

Zo dus, dat loslaten. Kahlil Gibran zegt: ‘Kinderen komen door je, maar zijn niet van je. En hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe’. Wat ik met loslaten wil zeggen is dat ik vertrouwen heb in de stappen die onze kinderen zetten. Anouk heeft niet alleen een diploma, ze is bovenal in staat om goede afwegingen te maken om de juiste beslissingen te nemen.

Lekker rustig zo zonder Anouk? Forget it. Ontvang net een whatsapp van Kevin: ‘Pap, ik wil graag vanaf morgen tot 15 juli bij jou aan mijn scriptie werken, kan dat?’ Heerlijk! Kom d’r maar in tijger; biertje?